poezija

moji najomiljeniji poeti (domaci)

A.G. Matoš: UTJEHA KOSE

Gled'o sam te sinoć, u snu, tužnu, mrtvu,
u dvorani kobnoj, u idili cvijeća,
na visokom odru, u agoniji svijeća,
gotov da ti predam život kao žrtvu...

Nisam plak'o, nisam, zapanjen sam stao,
u dvorani kobnoj, punoj smrti krasne,
sumnjajući da su tamne oči jasne
odakle mi nekad bolji život sjao.

Sve baš, sve je mrtvo, oči, dah i ruke,
sve što očajanjem htjedoh da oživim
u slijepoj stravi i u strasti muke...

U dvorani kobnoj, mislima u sivim,
samo kosa tvoja još je bila živa
pa mi reče: "Miruj, u smrti se sniva!"


DJEVOJČICI UMJESTO IGRAČKE

Ljerko, srce moje, ti si lutka mala,
Pa ne slutiš smisla žalosnih soneta,
Kesteni pred kućom duhu tvom su meta
Još je deset karnevala do tvog bala.

Ti se čudiš, dušo. Smijat si se stala
Ovoj ludoj priči. Tvoja duša sveta
Još ne sniva kako zbore zrela ljeta.
Gledaš me k'o grle. Misliš - to je šala.

Al će doći veče kad ćes, ko Elvira,
Don Huana sita i lažnih kavalira,
Sjetiti se sjetno nježne ove strofe.

Moje će ti ime šapnut moja muza,
A u modrom oku jecati će suza
Ko za mrtvim klovnom iza katastrofe.

SAMOTNA LJUBAV

Ponoć već je prošla, svjetlo mi se gasi,
Na baršunu crnom leži teška noć;
Čelom mi se truni spomen tvojih vlasi
Ljubavi daleka, kad ćeš, kad ćeš doć?

Otišla si. Gdje si? Ko da umrla si,
Udaljenost ima smrti tužnu moć,
Srcem srsi, strasti, dušom sumnje, strasi
Poginut ću noćas i za dragom poć.

Ljubav nije sreća!;znaš li kad mi reče?
Ljubav, to je rana, i ta rana peče,
Ljubav boli, boli, kao život boli,

Teško, teško onom koji jako voli.
Nisi pravo rekla. Ljubav bol je, plamen,
Ali muči samo kad sam sam ko kamen.

Tin Ujević:
Notturno

Noćas se moje čelo žari,
noćas se moje vjeđe pote;
i moje misli san ozari,
umrijet ću noćas od ljepote.

Duša je strasna u dubini,
Ona je zublja u dnu noći;
Plačimo, plačimo u tišini,
Umrimo, umrimo u samoći.

Dobriša Cesarić:
Povratak

Ko zna (ah, niko, niko ništa ne zna.
Krhko je znanje!)
Možda je pao trak istine u me,
A možda su sanje.
Još bi nam mogla desiti se ljubav,
Desiti - velim,
Ali ja ne znam da li da je želim,
Ili ne želim.

U moru života što vječito kipi,
Što vječito hlapi,
Stvaraju se opet, sastaju se opet
Možda iste kapi -
I kad prođe vječnost zvjezdanijem putem,
Jedna vječnost pusta,
Mogla bi se opet u poljupcu naći
Neka ista usta.

Pa ako i duša u tom trenutku
Svoje uho napne,
Sigurnim će glasom zaglušiti razum
Sve što slutnja šapne;
Kod večernjih lampi mi ćemo se kradom
Pogledat ko stranci,
Bez imalo svijesti koliko nas vežu
Neki stari lanci.

Možda ćeš se jednom uveče pojavit
Prekrasna, u plavom,
Ne sluteći da si svoju svjetlost lila
Mojom davnom javom,
I ja, koji pišem srcem punim tebe
Ove čudne rime,
Oh, ja neću znati, čežnjo moje biti,
Niti tvoje ime!

Pa ako i duša u tom trenutku
Svoje uho napne,
Sigurnim će glasom zaglušiti razum
Sve što slutnja šapne;
Kod večernjih lampi mi ćemo se kradom
Pogledat ko stranci,
Bez imalo svijesti koliko nas vežu
Neki stari lanci.

Морето и Ти
од некоја аматерка со ник икспе

Како морска школка
изгубена во бескрајното синило,
Како разиграна алга
милувана од пенливите бранови,
Како зрнце песок
носено од здивот на ветерот.
Се хранам од плунката на галебот
грациозно што те надлетува,
Удирам силно во карпите
извајани од морето.
Ги врежав имињата во песокта
пурпурни од зајдисонцето,
И те повикав
со тишината на бескрајното синило,
со музиката на пенливите бранови,
со нежноста на здивот на ветерот.
Да дојдеш да ме нахраниш,
Да удриме силно во карпите
извајани од морето.


Толку се зближив со својата осама
Тихомир Јанчовски

Толку се зближив со својата осама
што престанав да ја одбегнувам
и ми стана мила, како жив човек
или немо животинче

Ми доаѓа некогаш дури и
да зборувам со неа
но тоа не го правам
зашто таа нема да одговори
не може да одговори
не смее да одговори
инаку не би била осама

Од Радован Павловски
КОРЕНОТ Е ВАМПИР 1

Се распеала смртта во черепите
а во нив пак смрт нема
Коренот е вампир
За земја ќе се фати
земјата ќе го прими

И децата лудуваат
по приказни за вампирот
каков и да е коренот
само вампир да е.

КОРЕНОТ Е ВАМПИР 2

Секоја мајка секоја земја
со папочна врвка
од себе се одврзала
со светот се поврзала
Коренот е вампир
Во темно рти
И на мртво и на живо
се фаќа

Нешто ќе никне
Нешто ќе пркне
Коренот е вампир
Љубовта расте.

КОРЕНОТ Е ВАМПИР 3

Зеде сонце од нашите очи
и со него во темнината се скри
Земјата го впива коренот
Од темната страна на светлината
ќе се врати.

S.A.Jesenjin

"Do vidjenja, dragi, do vidjenja;
ti mi, prijatelju, jednom bjese sve.
Urecen rastanak bez naseg htjenja
obecava i sastanak, zar ne?

Do vidjenja, dragi, bez ruke, bez slova,
nemoj da ti bol obrve povije -
umrijeti nije nista na ovom svijetu nova,
al ni zivjeti bas nije novije."

remekfuckingdjelo...ako niste znali, a znam da znate, da je Jesenjin ove stihove napisao vlastitom krvi, prije nego je pocinio samoubojstvo

"Na današnji dan daleke 1925. godine, po izlasku iz bolnice gdje je ležao zbog nervnog sloma, jedan od najvećih pjesnika svih vremena oduzeo si je život objesivši se u hotelskoj sobi. U znak sjećanja na Jesenjina donosimo vam jednu od njegovih najljepših pjesama, inače nenaslovljenu, ali poznatu po svojem prvom stihu, a koju je on napisao kratko prije samoubojstva" (30.12.)


"Što sam? Tko sam? Ja sam samo sanjar,
čiji pogled gasne u magli i memli,
živio sam usput, k'o da sanjam,
kao mnogi drugi ljudi na toj zemlji.

I tebe sad ljubim po navici, dijete,
kao što sam mnoge ljubio, bolećiv,
zato usput, k'o što palim cigarete,
govorim i šapćem zaljubljene riječi.

"Uvijek" i "ljubljena" i "upamtit ću",
a u duši vazda ista pustoš zrači;
ako dirneš strast u čovjekovu biću,
istine, bez sumnje, nikad nećeš naći.

Zato moja duša ne zna što je jeza
odbijenih želja, neshvaćene tuge.
Ti si, moja gipka, lakonoga brezo,
stvorena i za me i za mnoge druge.

Ali, ako tražeć neku srodnu dušu,
vezan protiv želje, utonem u sjeti,
nikad neću da te ljubomorom gušim,
nikad neću tebe grditi ni kleti.

Što sam? Tko sam? Ja sam samo sanjar,
čiji pogled gasne u magli i memli,
i volim te usput, k'o da sanjam,
kao mnoge druge na toj zemlji."

BREZA
S.A.Jesenjin

Pod prozorom mojim
Bela brezica je
Ogrnuta snegom,
Ko srebrna da je.
Na punim granama,
Ledenim po strani,
Razvile se rese
Ko beli derdani.
U tisini stoji
Breza, ko u gaju,
I plamti pahulje
U ognjenom sjaju.
A zora, polako,
Naokolo plovi,
I na grane sipa
Srebrni prah novi,

*******
S.A.Jesenjin

Tugujem... Tegobno breme
U srcu od jeda i leda.
Dosadno glasa se vreme
Sto mi ni predaha ne da.
Legnem, a cemerne misli
Drze me, mozak mi stisli
Zvuci, u glavi se vrti.
O, sta cu? Dusu ce strti
Zivot, da jadna mi klone.
Niotkud utehe zrak.
Dah mi se gasi i tone
U tu divljinu, u mrak.
Sudbino, zaSto nas snadje?
Zivot je gorak i siv.
Gde glava spokoj da nade?
Tesko je biti ziv.

ТРЕПЕТЛИКА
Васил Дрвошанов

Ти стоиш везден
осамена, горда и убава
и се противиш на времето.

Затоа јас и се плашам
да не посегнам како лудак по тебе
и да ја нагрдам
осамената горда убавина.

КОЊ

Постојано си мислам:
кога ќе ја сретнам неа
сè ќе ѝ кажам.

Ама тогаш,
токму тогаш
голтката ми се суши
и тупкам како коњ
со ногата во место.

Потоа си велам:
следнииот пат ќе ѝ кажам сè.

ВЕТРУШКИ

Неодамна
си спомнав за ветрушките.
Паметам кога бев дете
мајка ќе речеше:
- Мило синче, не оди кај ветрушките
самовилите да не ми те земаат!

Јас знам -
и сега ветрушките фаќаат наеднаш,
па нема да се сетиш од каде идат.
Ја разбирам и мајка.
Само не ја знам
тајната на ветрушките.

ПАТ

Тате знаеше да каже:
- Овој е патот!
И јас го одбрав патот на животот.

Некои велат:
- Како може неук татко
да го покажува патот?

Самиот се уверив.
Таткото и во темнина го знае патот
од голема грижа за потомството.

ЅИД

Постои ѕид меѓу нас
ладен и нем.
Едниот го руши,
а другиот го гради.

Руши, руши - не се руши.
Ѕидот, пак, останува меѓу нас:
јас од едната,
а ти -
од другата страна на ѕидот.

ПЕСНА
Васил Дрвошанов

Кому да се обратам
ако не тебе.

Другите немаат време!
На Земјата има многу свет
а малку луѓе.

ПРЕД ДА КАЖЕШ
Братислав Ташковски

Полека со казната. Не затегнувај со лакот.
Нека лебди уште малку.
Прашуваш што сум сторил?
Сум посакувал. Знаеш?
Да, така е:
и еве, во храмот, цртам стари ангели
да ми објаснат
како созрева природата
и да ми растајнат:
“... дека од жените си учел
и си рекол да и се простат гревовите
бидејќи многу љубела...“
Јас чекам, како пријател
во домот на пријателот;
светлината да ја осветлиш.
Не оставај
животот да го градам на темели од песок.

prvata ne mi se sviga, a vtorata e ok

mene vetruska, zid i pred da kazes zakon osobeno vetruska

Robot - Damir Urban

Ispod tamnog oblaka sada robot stoji sam
I ceka kisu da ga prekrije
Natopi mu spojeve prekrije hrdjom zauvijek
Metalno tijelo bez nje ne ide ... nikuda vise
Baterije pri kraju i sve manje struje salju
Poznaje li robot andjele
A onaj 'ko je stvarao nije mu usne stavio
Samo u snu on moze ljubiti

I sad ljubav nema lice ostajemo stranci zauvijek

Kaze on i nestane
...
Izmedju puno crnih zica on umjesto srca ima
Kutiju sa njenim pramenom
A ispod zlatnih ociju ima dvije kamere
Skrivene u tami kacige

I sad ljubav nema lice ostajemo stranci zauvijek
Kaze on i nestane

Cijeli zivot bio je
Samo njena igracka mali robot sto se, navija
A ona nije shvatila ono sto robot osjeca
Samo se nasmijala

I sad ljubav nema lice ostajemo stranci zauvijek
Kaze on i nestane

Može molbica jedna? Prepišite ovo s ćirilice na latinicu

Majstore, ugasi svijeću

Majstore, ugasi svijeću, došla su ozbiljna vremena.
Radije noću broji zvijezde, uzdiši za mladošću.
Tvoje neposlušne riječi mogle bi pregristi uzice.

Sadi u vrtu luk, cijepaj drva, pospremaj tavan.
Bolje da nitko ne vidi tvoje oči pune čuđenja.
Takav je tvoj zanat: ništa ne smiješ prešutjeti.

Ne uzmogneš li izdržati i jedne noći opet uzmeš pero,
majstore, budi razuman, ne bavi se proročanstvima.
Pokušaj zapisati imena zvijezda.

Ozbiljna su vremena, nikome se ništa ne oprašta.
Samo klauni znadu kako se možeš izvući:
plaču kada im se smije i smiju se kad im plač
razara lice.

(Slavko Mihalić)

bachWARko wrote:Može molbica jedna? Prepišite ovo s ćirilice na latinicu

tesko, to je ipak poezija, ako se prevede nece biti isto....a iskreno, ne da mi se